در شهر سقز مردم باید به این فرهنگ برسند که از کمک مستقیم به گدایان سطح شهر خودداری کنند و بر احساسات خود تسلط داشته باشند، این موضوع باعث می‌شود متکدیان سودجو نیز امیدی به گداپروری جامعه نداشته باشند.

تکدی‌گری و گدایی معضلی اجتماعی در جوامع در حال توسعه است که روزبه‌روز در شهر‌های بزرگ در حال افزایش است. معضلی که با ظهور و بروز آن به تدریج به روابط انسانی و اجتماعی آسیب وارد می‌شود.
انسان ها از احساسات  درونی خاصی بر خوردارند که در شرایط متفاوت باعث تاثیر گذاری بروی افکار و اعمال شان می شود شاید بسیار اتفاق افتاده باشد که در ورودی مراکز تجاری، خدماتی، در گذرگاه  بازارهای اصلی شهرها و یا در تالار های عروسی  به افرادی برمی خوریم که در لباس ژولیده  و کثیف در شکل و شمایل یک گدا سر راهتان سبز می شود یا با زنی بر خورد می کنید که کودکی را در بغل دارد و تقاضای کمک  می کند.
واکنش تان به این اتفاق چیست؟ آیا فورا تقاضای اورا قبول کرده و تحت  تاثیر احساسات درونی به وی کمک می کنید یا نه بدون توجه از کنار شان رد می شوید؟ 
دین اسلام که کامل ترین دین برای انسان هاست در اصول و شرایع خود بسیار موشکافانه به این موضوع پرداخته است. در بسیاری از آیات و احادیث به  دادن زکات و کمک به در راه مانده و مسکین و یتیم سفارش شده است و گل سر سبد این کمک ها  همان زکات است که در کنار نماز، روزه و حج... از ارکان اصلی فروع دین است و این شیوه پرداخت بسیار متفاوت تر از آن است که در گوشه خیابان دست در جیب کرده و وجه نقدی را به کسی که هیچ شناختی از اونداریم پرداخت نماییم. 
اصولی ترین شیوه ی کمک به فقرا و مساکین شناخت صحیح  و کامل از این افراد از طریق تحقیق است امروزه در کنار تمام مشاغل موجود در این مرز بوم ناچاریم از پدیده ای نام ببریم  که خود در قالب نوعی شغل معرفی کرده است.
 پدیده ای به نام تکدی گری که امروزه توسط افراد از پشت پرده رهبری می شود پدیده ای که در ادبیات عرب هم سالیان قبل کتابی با آن عنوان نوشته شده و حتی فنون این کار را تشریع داده اند ولی سوال بحث بر انگیز این است که به قول داستان از "ماست که بر ماست" علت اصلی این پدیده ی زشت اجتماعی خودمان هستیم.
افرادی که در جامعه زندگی می کنند باید تفهیم شوند که اداراتی به نام کمیته امداد امام خمینی(ره) و بهزیستی تمام افراد مسکین  حاضر در جامعه می شناسند و در صورت دادن کمک بسیار خدا پسندانه تر است که کمک های خود را به این ادارات و موسسات خیریه بدهند تا سر چهارراه ها و خیابان ها. اگر در این مسئله ی که نباید کمک نقدی پرداخت کرد همدل وهمزبان شویم  خود به خود بساط  این افراد سود جود برچیده خواهد شد و افراد تنبل و تن پرور و مردم فریب که از روشهای که چون استفاده ی ابزاری از کودکان، لباس های ژولیده، قطع دست و پا و... بهره گیرند.
حال اگر قدری در سطح شهر سقز قدم زده با شید، در خیابانهای جمهوری و امام، بلوار انقلاب، بلوار شهید رجایی و چهارراه‌ آزدگان که شهروندان به‌ظاهر ژنده‌پوش و ندار با تکدی گری برای تیغ زدن احساسات مردم، خیز بر می‌دارند.
نباید همه عوامل را به فرهنگ مردم و یا اقدامات مسئولین امنیتی و فعالیت موسسات خیریه معطوف کنیم چرا که عوامل دیگری همچون وضعیت اشتغال،‌ تعلیم و تربیت،‌ انسجام خانواده و نظارت و کنترل اجتماعی می‌تواند شرایطی را فراهم کند که باعث کاهش پدیده‌های اجتماعی همچون تکدی‌گری شود.
در شهر سقز مردم باید به این فرهنگ برسند که از کمک مستقیم به گدایان سطح شهر خودداری کنند و بر احساسات خود تسلط داشته باشند، این موضوع باعث می‌شود متکدیان سودجو نیز امیدی به گداپروری جامعه نداشته باشند.
نهادهای خیریه و کمیته امداد نیز می توانند با تبلیغات در سایت ها و نشریه های سقز اعتماد مردم را جلب کنند البته در ریشه‌کن شدن این معضل علاوه بر مسائل فرهنگی مردم جامعه و فعالیت‌های سمن‌ها و نهادهای خیریه، برنامه‌ریزی‌های مسئولین شهر نیز بی‌تاثیر نبوده است. 
به امید روزی که در شهر سقز هیچگونه گدایی نداشته باشیم.